ايكاش آن شب كه رفتم از آسمان گل بچينم

جاي گل رز برايت پروانگي چيده بودم

گل را به دست تو دادم حتي نگاهم نكردي

آن شب نمي داني اما تا صبح لرزيده بودم

 
آن شب تو با خود نگفتي كه بر سرمن چه آمد

 
با خود نگفتي ز دستت من باز رنجيده بودم

انگار پي برده بودي ديوانه ات گشته ام من

تو عاشق من نبودي و دير فهميده بودم

از آن شب سرد پاييز كه چشم من به تو افتاد

گفتم ايكاش شب ها هر گر نخوابيده بودم

از كوچه كه مي گذشتيم حتي نگاهم نكردي

چشمت پي ديگري بود اين را نفهميده بودم

آن شب من و اشك و مهتاب تا صبح با هم نشستيم

ايكاش يك خواب بد بود چيزي من ديده بودم

تو اهل آن دوردستي من يك اسير زميني

 
عشق زمين و افق را ايكاش سنجيده بودم

بي تو چه شبها كه تا صبح در حسرت با تو بودن

اندوه ويرانيت را تنها پرستيده بودم

وقتي صدا كردي از دور با عشوه اي نادرت را

 
آن لهجه نقره اي را ايكاش نشنيده بودم

انگار تقصير من بود حق با تو و آسمان است

وقتي كه تو مي گذشتي از دور خنديده بودم

اما به پروانه سوگند تنها گناهم همين ست

جاي تو بودم اگر من صد بار بخشيده بودم

 
بايد برايت دعا كرد آباد باشي و سرسبز

ايكاش هرگز نبيني چيزي كه من ديده بودم

اندوه بي اعتناي چه يادگار عجيبي ست

اما چه شب ها كه آن را از عشق بوسيده بودم

حالا بدان تو كه رفتي در حسرت بازگشت

يك آسمان اشك آن شب در كوچه پايشده بودم

هر گز پشيمان نگشتم از انتخاب تو هرگز

رفتي كه شايد بدانم بيهوده رنجيده بودم

حالا تو را به شقايق ديگر بيا كوچ كافيست

جاي تو بودم اگر من اين بار بخشيده بودم